Ik werd me 2,5 jaar geleden pijnlijk bewust dat ik ingehaald werd door mijn eigen inspiratie verhaal. Ik zag leuke inspirerende dingen passeren maar ik was aan t uitstellen voor later… want ik had nu het geld niet, dacht ik.
Maar later… komt dat wel… het kan ook zo gedaan zijn. Dat ondervond ik aan den lijve toen mijn moeder stierf in 1989. 20.699 dagen heeft ze geleefd, ze werd 56 jaar, 8 maanden en 2 dagen. (ja, er bestaan zo van die websites om dat uit te rekenen😉) Op 10 juni 2025 overleefde ik haar en sindsdien ben ik ouder dan zij ooit geworden is en die wetenschap dat deed wat met me.
All in Mijn zoektocht
Toen ik de boodschap kreeg dat het huis waar ik woon verkocht werd gebeurde er iets bijzonders… In plaats van te panikeren ervaarde ik vooral heel veel rust en vertrouwen, ik dacht… “ ik kan hier blijven zolang ik nodig heb.”
En toen kwam er … Moet ik wél in Meerhout blijven? … moet ik wél in België blijven… ?
Oei, waar kwam dat vandaan?!
Het kwam van heel diep, dat stemmetje, het was het verlangen van mijn ziel dat tegen me sprak.
Ik heb het mij altijd afgevraagd hoe ik zou reageren of hoe ik me zou voelen als mijn vader zou sterven. Wij hadden niet zo een goede band, mijn vader en ik. Als het een facebook status was geweest, dan had dit “it’s complicated” kunnen zijn. Ik noemde hem ook vaak mijn biologische vader. Niet dat ik een andere vader figuur had in mijn leven, maar dat was hoofdzakelijk de rol die hij opgenomen heeft gedurende mijn leven. Dankzij de weg die ikzelf heb afgelegd en de inspanningen die hij gedaan heeft om mij daarin tegemoet te komen zijn we hier veel vrijer in geworden.
Na een week van onderzoeken en testen, moest ik vrijdag bij de oncoloog zijn om de resultaten te bespreken. ‘Proficiat mevrouw Vermeulen, u bent 5 jaar kankervrij, dat verdient een feestje’ zei ze. Helaas is het de winter van het beruchte jaar 2020 en krijgen we de Corona cijfers maar met moeite naar beneden. Maar los van de lockdown had ik er eerlijk gezegd nog niet eens echt bij stilgestaan dat ik de magische kaap van 5 jaar passeerde én dat dit een mijlpaal was waar ik recht op had om die te vieren, en wel hierom:
Ikzelf vond niet eens dat ik het recht had om het woord ‘kanker’ uit te spreken. Om dat te zeggen. Om mij dat toe te eigenen. Laat staan dat ik vond dat ik een feestje verdiende.
Ik ben er eindelijk klaar voor en bereid om te luisteren naar jullie. Ik ben er klaar voor en bereid om te luisteren naar mijn intuïtie en naar mijn hartIk ben speciaal en uniek en ik ben hier op de aarde om zoveel mogelijk mensen wakker te maken. Ik ben hier om hen voor te gaan en hen zo te inspireren. En ja, ik doe in mijn broek van de schrik. Maar ik voel ook in elke vezel van mijn lijf dat dit de weg is, ook al weet ik nog niet hoe ik alles dan zal doen.