Ik ben er eindelijk klaar voor en bereid om te luisteren. Ik ben er klaar voor en bereid om te luisteren naar mijn intuïtie en naar mijn hart.
Ik ben speciaal en uniek en ik ben hier op de aarde om zoveel mogelijk mensen wakker te maken. Ik ben hier om hen voor te gaan en hen zo te inspireren. En ja, ik doe in mijn broek van de schrik. Maar ik voel ook in elke vezel van mijn lijf dat dit de weg is, ook al weet ik nog niet hoe ik alles dan zal doen.
Ik stond op een kruispunt, en dat bleek mijn eigen kruispunt te zijn. En ik stond er al zo lang, dat ik er al meer een rondpunt van had gemaakt waar ik steeds maar weer rond ging. En hoe meer ik rond ging, hoe meer mijn pad ingesleten werd en hoe moeilijker het leek om er weg te geraken. Om een afslag te nemen.
Het voelt een beetje als die ronde punten in Nederland, waar je zomaar niet vanuit het midden kan afslaan maar op het rondpunt zelf eerst moet voorsorteren. Oei, maar dan moet je dus een keuze maken. En dat durfde ik niet, dus bleef ik maar zitten en werd mijn rondpunt als een soort eilandje waar ik mijn eigen leven ‘probeerde’ te leven. Maar wie mij al een beetje kent, die weet het. Proberen is falen met eer. Ik calculeerde de mislukking in en als het niet lukte, dan kon ik zeggen dat het mijn schuld niet was. Terwijl ik heel goed weet dat er maar één iemand schuldig is als ik niet gelukkig ben, en dat ben ikzelf.
Dus uiteindelijk deed ik datgene waarvan ik weet dat het werkt. Ik verbrandde de brug achter mij, omdat ik weet dat er dan maar één weg meer is en dat is vooruit. Omdat ik weet dat ik dan wel moet blijven stappen en dat het pad wel zal zichtbaar worden wanneer ik aan het stappen ben. Dat ik enkel en alleen maar moet vertrouwen en moet geloven dat het goedkomt. Dat ik mij moet overgeven aan het plan van het universum, want dat dàt veel groter is dan mijn eigen plan.
Ik schrijf heel veel ‘moeten’ merk ik, en denk dan ‘moeten?’... ‘écht?’
Maar in deze context klopt het wel, want als je één ding inderdaad ‘moet’, dan is het tot bij jezelf komen en van jezelf leren houden met heel je hart.
Ik heb heel lang vanuit angst geleefd. Hiermee bedoel ik dat ik heel lang gekozen heb om naar het stemmetje van mijn ego te luisteren. Het stemmetje van de angst, dat kiest voor veiligheid en dat 1001 redenen heeft om te zeggen waarom het zo goed is om te blijven zitten waar je zit. Het leven is daar namelijk makkelijk, veilig en voorspelbaar. Maar op mijn zelfgemaakte eiland van mijn rondpunt raakte ik steeds verder verwijderd van mezelf en van mijn zielsmissie.
Want hoe kon ik mensen inspireren om te kiezen voor hun hart als ikzelf stil bleef staan op mijn eigen kruispunt.
En dat was zowat het inzicht van 2019. Dat ikzelf wel eerst door de pijn moest heengaan en die moed moest hebben en tonen om voor mezelf te kiezen, hoe moeilijk ook, voordat ik anderen hierin kan begeleiden. ‘Practice what you preach’, weet je wel.
Want hoe kan ik dit ooit van een ander verwachten als ikzelf de moed niet had om te springen? Dat is waar transformatie over gaat. Het gaat niet over een heel klein beetje veranderen. Het gaat over heel veel veranderen. Over fundamenteel veranderen als in ‘een nieuwe basis bouwen’ van waaruit een stevig nieuw leven kan groeien.
Maar ik bleef dus zitten, voor een hele tijd bleef ik zitten. En hoe meer ik bleef zitten, hoe slechter het met me ging. En hoe slechter het met mij ging, hoe slechter het met mijn bedrijf ging. Zo slecht zelfs dat ik in november 2018 om gezondheidsredenen de praktijk drie maanden heb moeten sluiten. Maar nog steeds was het niet duidelijk genoeg. Nog steeds wou ik niet luisteren. Ook al was mijn lijf intussen al aan het schreeuwen. Ik verstond niet wat het me eigenlijk wilde zeggen. En dus bleef ik maar doorgaan, al was het maar op halve kracht. Ik kon mijn klanten toch niet in de steek laten.
En in 2019 ging ik vooral op zoek naar manieren hoe ik toch maar kon blijven gaan, door te automatiseren bijvoorbeeld.
En met automatiseren bedoel ik, heel mentaal, vanuit mijn hoofd, mijn business benaderen en kijken welke processen vereenvoudigd konden worden. Hoe ik sneller kon werken, effectiever…In plaats van stil te staan en te luisteren naar mezelf.
En daardoor - dat kan ik nu pas goed zien - raakte ik steeds verder weg van mezelf, van mijn ziel en van wie ik echt in essentie bedoeld ben te zijn.
En toen kwam Corona, en toen stond ineens de wereld stil. En Corona deed wat het moest doen. Het versterkte wat er reeds was, of net niet. Door de stilte viel al de ruis rondom mij weg en opeens kwam er ruimte en tijd. Om alle dagen te gaan wandelen bijvoorbeeld. En om een manier te ontdekken van mediteren die bij me past, zodat ik uiteindelijk toch de weg naar binnen vond en mijn eigen innerlijke gids mocht ontmoeten. Wat was ik dankbaar voor deze stilte in de wereld waardoor ik de ruimte kreeg om echt te gaan luisteren naar mezelf.
We zijn een hele poos samen op pad geweest, mijn innerlijke gids en ikzelf. We hebben veel gereflecteerd en geschreven en langzaam maar zeker kwamen we tot de conclusie dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Hoe mooi het ook geweest is, het oude verhaal is uitverteld en ik neem liefdevol afscheid.
Want, ik bleef vooral zitten uit angst, ik bleef vooral zitten uit veiligheid, ik bleef vooral zitten uit gemak.
En mijn ego deed er nog een schepje bovenop, want het was hier toch zo slecht nog niet, en ‘ik moest vooral content zijn met wat ik had’ - iets wat mijn moeder ook vaak zei - maar één van mijn mentors herkaderde dit heel mooi door te zeggen: “Je moet vooral dankbaar zijn voor wat je hebt, maar als je content bent dan neem je genoegen met minder en negeer je de grootsheid en de kracht die elk van ons in zich heeft. En op die manier ontzeg je jezelf de kans om de beste versie van jezelf te worden.”
En zo ging ik in het midden van deze pandemie ook doorheen een persoonlijke crisis.
Maar ik was eindelijk klaar en bereid om naar mijn ziel te luisteren. Ik was klaar en bereid om naar mijn hart en mijn intuïtie te luisteren en te ontvangen wat mijn missie is.
Want, net als iedereen ben ook ik speciaal en uniek…
… en ik ben hier op Aarde om zoveel mogelijk mensen wakker te maken. Ik ben hier om hen voor te gaan en hen zo te inspireren. En ja, ik doe in mijn broek van de schrik, maar ik voel ook in elke vezel van mijn lijf dat dit de weg is ook al weet ik nog niet hoe ik alles dan zal doen. Ik vertrouw op het universum dat me de weg zal wijzen. En sinds ik hiervoor open sta, weet ik ‘ik ben niet alleen’. Ik moet dit niet alleen, ik word gedragen door liefde nu ik de angst en het ego heb durven loslaten.
Dus ja, ik ben er klaar voor om jullie nog meer te inspireren en te begeleiden vanuit mijn hart. Het nieuwe pad wordt langzaam zichtbaar.
Hartegroet,
Bieke
ps: Sta jij ook op een kruispunt in je leven, dan is het niet slecht om te beginnen met te kijken waar je nu staat… ik maakte er een werkboek over.