Na een week van onderzoeken en testen, moest ik vrijdag bij de oncoloog zijn om de resultaten te bespreken. ‘Proficiat mevrouw Vermeulen, u bent 5 jaar kankervrij, dat verdient een feestje’ zei ze. Helaas is het de winter van het beruchte jaar 2020 en krijgen we de Corona cijfers maar met moeite naar beneden. Maar los van de lockdown had ik er eerlijk gezegd nog niet eens echt bij stilgestaan dat ik de magische kaap van 5 jaar passeerde én dat dit een mijlpaal was waar ik recht op had om die te vieren, en wel hierom:
Ikzelf vond niet eens dat ik het recht had om het woord ‘kanker’ uit te spreken.
Om dat te zeggen. Om mij dat toe te eigenen. Laat staan dat ik vond dat ik een feestje verdiende. Want ja, ik was er gelukkig snel bij, en ik ben met moeite drie dagen thuis geweest om die operatie te ondergaan en de tumor te verwijderen. Heb ik dan wel het ‘recht’ om te zeggen dat IK ‘kanker’ heb gehad? Terwijl… als het in uw lijf zit, dan zit het in uw lijf eh… De halfjaarlijkse opvolging en testen die liegen er niet om. Uitspraken zoals ‘het is een traag groeiende kanker en we moeten het dus vooral blijven opvolgen want we zijn nog niet uit de wind, dat zijn we eigenlijk nooit meer écht, uit de wind’, liegen er niet om. Maar toch, ik vond niet dat ik me dat mocht toe-eigenen, want ik was niet écht ziek geweest.
Over het niet blijven stilstaan bij wat er NU aan de orde is en de zelfafwijzing van formaat die ik daardoor verder vorm gaf.
We gaan even terug naar mei 2015. Ik was op 1 april 2015 gestart als zelfstandig ondernemer, in hoofdberoep. En in mei of juni voelde ik een bolletje in mijn hals, ter grootte van een speldenkop. En ik dacht meteen: ‘Dees is niet van mij, dat moet eruit!’ Mijn moeder die aan kanker gestorven was, in mijn achterhoofd houdend. Ik ging naar de dokter, maar die stelde me gerust, ‘dat is een vetbolletje’ zei ze. Want je kon dat vastpakken met je handen en het zat nergens aan vast, dus dat was o.k. Dus ik liet het los. Figuurlijk dan, want ik zat er (letterlijk) wel constant mee te spelen. En ik voelde dat dat bolletje los zat maar ook dat het groeide en groter werd. Dus drie à vier maanden later ging ik terug naar de dokter. En ik zei: ‘Dat groeit!’ En de dokter antwoordde laconiek: ‘Oh ja, maar het zit nog steeds los en je kan er nog altijd mee spelen… maar goed, als het groeit dan is dat toch het onderzoeken waard en dan moet dat eruit.’ Er werd een afspraak gemaakt en het bolletje werd verwijderd. Standaard procedure is ook dat dit voor een biopsie naar het labo gaat. Bijna twee maanden later word ik om 8u ‘s morgens opgebeld door mijn huisarts, met de mededeling: ‘Gij moet naar de specialist vandaag.’ Ik zei: ‘Dat zal niet gaan, want ik heb zes klanten op staan.’ ‘En toch moet ge gaan’, zei ze, ‘want hij heeft de resultaten terug van de biopsie en daar is iets op te zien.’
Met niet meer aandacht voor mezelf, dan het zoveelste vinkje op mijn To Do list, ging ik even een diagnose halen.
Ik ben die donderdag gaan werken, ik heb twee klanten verschoven naar later die dag en ik ben nietsvermoedend naar de specialist gereden. ‘In het labo in Geel wisten ze niet wat het was’, zei hij, ‘en dus is jouw bolletje doorgestuurd naar Antwerpen maar ook daar wisten ze niet wat het was. Uiteindelijk, in Harvard USA zit dé specialist van de weke weefsel tumoren en daar hebben ze het kunnen identificeren als een zeldzame variant van een weke weefsel tumor en de behandelmethode is de volledige huidlaag verwijderen’.
S.L.I.K.
‘Hoe heet die tumor?’ vroeg ik, met mijn stylo in de aanslag om die ingewikkelde naam te noteren. ‘Dat hoef je niet op te schrijven’ zei hij, ‘want als je het gaat Googelen dan lees je waarschijnlijk dat je nog maar 6 maanden te leven hebt en dat is niet zo.’
Nog eens S.L.I.K.
En toen ik mijn agenda nam om te kijken wanneer het mij uitkwam om de operatie uit te voeren, werd ik meteen onderbroken met de strenge en emotieloze woorden: ‘Ik zie u hier woensdag en daar wordt niet over gediscussieerd.’
En nog eens S.L.I.K.
Op nog geen 10 minuten tijd stond ik terug buiten, met mijn diagnose op zak. Mijn wekelijkse aankopen bij de beenhouwer duren langer. Er wordt daar meer (oog)contact met me gemaakt en gevraagd hoe het met me gaat, dan dat het nu het geval was. ‘Zo voelt het dus, als je leven overgenomen wordt eens je een diagnose hebt van kanker’, schoot er door mijn hoofd. Ik voelde me een nummer en aangezien de specialist er zo weinig aandacht aan besteedde ging ik gelijk mee in de afwijzing en het negeren van wat er nét gebeurd was. Als verdwaasd reed ik naar een vriendin. Een schat van een vrouw en één van mijn beste vriendinnen maar als zelfstandig onderneemster met zelf een kankerverleden zette ze me ook meteen terug op de rails. ‘Doordoen en niet plooien, ge zijt een sterke vrouw!’ Een uitspraak waarvan ze nu zelf met haar ogen rolt als ze dat tegen haar zeggen, om maar niet te zeggen, er kan veel gebeuren in 5 jaar. ‘Ge komt daar wel door, piece of cake, met 2 vingers in de neus, kijk maar naar mij!’
Ik deed dus wat ik zo goed kende. Ik schudde het van me af en ik ging verder met de orde van de dag.
Ik reed terug naar mijn praktijk, zette mijn masker op en ging verder werken. Ik had tenslotte nog 2 klanten op de agenda staan. ‘The show must go on’ weet je wel. Je bent net zelfstandige dus dat kan jij je nu niet veroorloven. En vooral ook, die mensen rekenen op mij, ik mag ze niet in de steek laten. En zo kan ik nog wel even doorgaan met de argumenten die ik tegen mezelf opwierp waarom het toch wel geoorloofd was dat ik bleef doorgaan, dat ik geen andere keuze had.
Focus op de ander, voelen wat er daar leeft en helemaal aanwezig zijn bij de ander, daar ben ik goed in. Ondertussen verloor ik steeds meer de connectie met mezelf. Ik verstevigde de muur tussen mijn hoofd en mijn hart.
Ik heb nog gewerkt tot de dag voor de operatie. Woensdag binnen in het ziekenhuis, donderdag naar huis, vrijdag even recupereren dacht ik, en zaterdag had ik een workshop op de agenda staan, maar die ging ik gewoon laten doorgaan. Vrijdag voelde ik me niet zo lekker, die narcose hing serieus in mijn lijf en ik sliep constant. Geen energie om de workshop verder in mekaar te steken. Nadat ik mijn lijf en mezelf behoorlijk op de kop had gezeten met hoe zwak ik toch was en hoe erg het me in de steek liet en vooral hoe erg het mijn klanten in de steek liet. Kon ik toch niet anders dan iedereen opbellen om te zeggen dat de workshop over ‘Grenzen stellen’ niet doorging en verplaatst werd naar een latere datum.
Hoeveel spiegels moet een mens krijgen voor het duidelijk wordt zou je jezelf kunnen afvragen, maar ik bleef mezelf verder afwijzen.
Maandag zat ik al terug in mijn praktijk, het was gelukkig winter dus met een coltrui kon je die grote pleister niet eens zien. En voilà, niemand merkte er ook maar iets van. Want ik vond van mezelf dat ik niet het recht had om mij tot de groep van kankerpatiënten te rekenen. Ik wou dat gesprek dus vooral niet aangaan en al helemaal niet die aandacht krijgen. De huidlaag was volledig weggenomen, de randen waren schoon en er was helemaal geen nabehandeling nodig, behalve dan een opvolging. Bovendien, ik was maar drie dagen thuis geweest. De dokter had wel een briefje van een week geschreven… maar als zelfstandige ga je toch niet thuis blijven en neem je geen ziekteverlof, je moet blijven gaan. En zo stapelden de zelfafwijzingen op.
Nu ben ik E.I.N.D.E.L.I.J.K. op een punt gekomen dat ik vind dat het tijd is om daarmee te stoppen, met die zelfafwijzingen. En vooral, dat ik doorheb hoe het werkt en hoe ik mij daarvan kan bevrijden.
Het is het lijden dat ons bewust maakt. De pijn helpt ons en brengt wat niet goed gaat in ons leven onder onze aandacht.
2020 was een bijzonder jaar. Een jaar van liefdevol afscheid nemen. Een heftig jaar dat mijn leven, en jammer genoeg ook dat van vele anderen, op zijn kop zette. Ik stelde veel mensen teleur. Jammer genoeg was dit voor mij de enige weg om te stoppen met het teleurstellen van mezelf. Jammer genoeg verloor ik daardoor een aantal mensen die me dierbaar waren. Mensen voor wie het te confronterend was wat ik deed. ‘Want als wij al uit elkaar gingen … waarom bleven zij dan nog samen.’ hoorde ik hen denken.
Er zijn geen obstakels op het pad, de obstakels zijn het pad.
Helaas dacht ik dat ik op miraculeuze wijze ging bruisen van energie eenmaal ik verhuisd was en alleen woonde. Niets was echter minder waar. Ik had zo ongeveer de fut van een platgeslagen fruitvlieg. Het enige wat ik kon doen was op mijn gras liggen en contact maken met mezelf en de aarde.
Mijn ziel dwong me tot reflectie, bracht me terug in mijn lijf en in het Hier & Nu.
De afgelopen maanden was het stil. Veel stiller dan ik na het schrijven van de vorige blog gedacht had. Ik ging toch gewoon doordoen hé. Blijven gaan met die banaan, piece of cake, 2 vingers in de neus. Effe tussen de soep en de patatten verhuizen en gewoon de draad terug oppakken waar je hem de week voordien losgelaten had. Alleen al mijn adres veranderen op de verschillende sites en documenten heeft meer dan een maand op zich laten wachten. Ik had er gewoon de fut niet voor. Ik was op, leeg, uitgeteld. Ik wist het wel al langer met mijn hoofd maar ik voelde het niet écht met mijn lijf. Ik weet al heel lang dat zelfliefde de sleutel is bij zelfafwijzing, maar tegelijk is dat ook een mega valkuil.
Want hoe hou je in godsnaam van jezelf op een moment dat je niet van jezelf houdt?
Ik omarmde de ruimte die er kwam in mijn agenda en luisterde naar mijn intuïtie. Ik volgde mijn hart dat aangetrokken werd tot boeken, podcasts, cursussen en begeleidingen. Ik ging, nog maar eens, met mezelf aan de slag en pelde een laagje van mijn bewustzijnsajuin. Ik zei op dingen Ja! en tegen andere dingen/mensen Neen! zonder de beklemming te voelen van de angst dat ik daarmee misschien de ander afwees. Ik experimenteerde met vele vormen van meditaties en liet daarbij steeds meer de verwachtingen ten opzichte van mezelf en het resultaat los. Ik leerde naar mezelf kijken met een mildheid en mededogen en voel nu op een veel diepere laag wat het betekent om ‘Liefde te Zijn’. Het (zelf)vertrouwen dat daardoor door me heen stroomt is bijzonder. De rust die ik voel bij mezelf is een verademing.
Ik stopte met vechten en de weerstand verdween.
En afgelopen vrijdag zat ik in de zetel en ik dacht… Waarom zou ik niet mogen vieren dat ik 5 jaar kankervrij ben? Waarom heb ik het recht niet om opgelucht te zijn. Die zelfafwijzing raakte gewoon kant noch wal. Ik kon er zo doorheen kijken dat ik er zelf van verbaasd was. ‘Zo makkelijk kan het dus zijn’ dacht ik bij mezelf. Ik keek naar mijn bijna lege wijnrek, en ik dacht, ‘shit, ik heb geen rode wijn meer, en de witte staat niet koud’. Toch maar effe van dichterbij gaan kijken wat er nog in het rek lag. Bleek ik dus toch nog één fles rode wijn in huis te hebben, geen idee waar ze vandaan komt. En op het etiket stond: ‘Groot Geluk’. En ik dacht: ‘Ja, da heb ik wel, zie mij hier zitten in mijn vree schoon appartement. Groot Geluk, is de perfecte wijn om op mezelf en mijn nieuw leven te klinken.’
Ik nam het besluit dat ik wél reden heb om te vieren, en dat ik dat waard ben, begot!
Dat ik reden heb om gelukkig te zijn. En dat ik de schuldgevoelens en de schaamte mag loslaten. Dat ik mijn geluk mag delen met de wereld, wat ik ook gedaan heb. Door het nieuws te delen in een familie-WhatsApp-groepje. En door het met vrienden en kennissen te delen via Facebook en Instagram. Ik deelde mijn geluk, en ik kreeg er zoveel voor terug! En daardoor werd mijn geluk alleen maar groter. En daar ben ik oneindig dankbaar voor. Dankbaar vooral ook naar mezelf, dat ik me dat geschenk gegeven heb. Dankbaar naar mezelf, dat ik dat besluit genomen heb om mezelf dat te gunnen. Dankbaar dat ik deze zoektocht blijf aangaan en me steeds verder blijf verdiepen op mijn eigen spirituele pad. Dankbaar voor de inzichten die ik krijg en de puzzelstukjes die zo mooi in elkaar vallen waardoor mijn pad maar ook alles waarmee ik werk nog meer diepgang krijgt.
Ik was klaar voor het vervolg op mijn spirituele pad en werd daarbij ondersteund door mijn Talenten.
De Pelgrim ging alleen op pad en leerde op een diepere laag om met de stemmetjes in mijn hoofd aan de slag te gaan. Hoe ik die oneindige stroom van oordelen over mezelf en negatieve uitlatingen écht kan loslaten. En dat is goed nieuws, ook voor jullie, want de Begeleider staat al te springen en loopt over van ideeën en kan eerlijk gezegd niet wachten tot we weer mogen samenkomen. Zodat ik jullie hier kan ontvangen, op deze mooie en bijzondere plek. Waar ik jullie mag inspireren met workshops en gezellige babbels rond mijn keukentafel. De Moeder in mij staat klaar om jullie te ‘vertroetelen’ en de Filosoof, ondersteund door de Hogepriesteres en de Inwijdster willen graag hun inzichten met je delen. Zoals je ziet zit mijn Koningin weer aan het stuur van haar leven en stuurt ze haar Archetype-talenten aan tijdens de Reis van haar ziel.
2020 was een heel uitdagend, leerrijk en boeiend jaar.
Vol met angst, en de durf om erdoor te gaan. Vol met moed en het vertrouwen dat het goed komt. En vol met liefde voor mezelf, en voor de wereld. Het was een weg naar meer rust in mijn hoofd. Een weg naar meer liefde voor mezelf. Ik vond het pad, weg van de zelfafwijzing en het oordeel over mezelf en de ander. De weg ook van vergeving en mildheid. En als laatste, de uitdaging en de uitnodiging om in alles en iedereen een vraag naar liefde te zien.
Ik besef Nu, dat ik nog zoveel moois en nog zoveel waardevols te delen heb, en dat ik de moeite waard ben.
Want onder al die lagen van zelfafwijzingen was dat de essentie, ‘ik ben niet goed genoeg’. Samen met ‘ik ben lomp’ en ‘ik ben veel te luidruchtig’ stuurde dit negatieve geloof over mezelf, me heel lang aan. Ik wil je graag meenemen in mijn zoektocht en mijn proces, zodat ook jij deze angstige Ego gedachten kan leren overstijgen. Zodat we samen kunnen groeien naar een betere versie van onszelf.
En die beste vriendin, die is er nog steeds, of beter gezegd, die is er terug.
We doen het allebei anders Nu, die beste vriendin en ik. We zijn elk op onze manier met onszelf aan de slag gegaan en dat heeft ons niet alleen dichter bij onszelf gebracht, maar ook weer dichter bij elkaar. We hebben geleerd om stil te staan bij onszelf en aanwezig te zijn in het Hier & Nu, elk op onze manier, en via onze eigen uitdagingen en obstakels. We smeden zelfs plannen om erop uit te trekken samen, al wandelend op zoek naar onszelf.
Dus ja, het komt goed! En houd me vooral in de gaten. Want zodra we weer mogen… in 2021...gaan we knallen!
Ik kijk er alvast naar uit. Ondertussen werk ik rustig verder aan mezelf, en ben ik dankbaar voor vandaag. Want vandaag is het goed. ‘Life ‘s good’ en daar ben ik dankbaar voor.
Dankjewel,
Bieke
Ik maakte speciaal voor jou een oefening om te leren kijken naar je gedachten