3 augustus 2020 schreef ik deze post op Facebook naar aanleiding van de eerste avondklok in heel de provincie Antwerpen. Mijn buikgevoel zei al heel lang dat er iets niet klopte en dat gevoel is alleen maar versterkt. Tegelijkertijd kwam ik tot de vaststelling dat ikzelf, vooral met de komst van de 2de golf, steeds meer zweeg. Mede omdat ik het gevoel had dat ik het helemaal niet meer wist. Ik raakte in de ban van de illusie van de objectiviteit van de cijfers, zo weet ik nu. Want cijfers, zo leerde ik van Mattias Desmet, hebben een uniek psychologisch effect. Ze wekken de onweerstaanbare illusie op dat ze feiten voorstellen terwijl ze uiterst relatief zijn en ook meerduidig. Zo creëren ze de illusie van zekerheid en in tijden van een pandemie hebben we daar vooral nood aan, aan zekerheid.
Ik wil hier geen betoog houden over de cijfers of over Corona, daar hebben we inderdaad experten voor. Wat ik mis is dat al deze experten de kans krijgen om tegenover elkaar gezet te worden in een debat. Zodat ze elk, vanuit hun eigen vakgebied, het veld van expertise verruimen in plaats dat het vernauwt. Wat ik wil is ruimte voor een open debat waarin we van opinie mogen verschillen en die van de ander in vraag mogen stellen. Waarin we ook onze eigen mening door een kritische bril bekijken en deze zo nodig bijsturen omdat we nu over meer info beschikken.
Ik vorm graag mijn eigen mening en daarvoor heb ik puzzelstukjes van anderen nodig. Zodat ik mijn buik kan laten spreken. En daarin luidt nog steeds dezelfde vraag: “Wat zou liefde doen?”
Want Liefde, schuift de mening van een ander niet zomaar aan de kant als een complot denker. Liefde pleegt geen publiekelijke karaktermoord om je monddood te maken. Liefde zet je niet onder druk om niet meer deel te nemen aan het debat omdat je anders je werkgever schaadt of erger nog je jouw geloofwaardigheid verliest en zelfs je job. Liefde negeert niet iets wat anders is maar omsluit haar in haar armen.
Vanuit Liefde kan ik niet anders dan opnieuw spreken. Als vroedvrouw van het onderbewuste help ik mensen ontwaken zodat ze bewuste keuzes kunnen maken vanuit hun hart. Door te ijveren voor een open debat wens ik jullie allen voldoende puzzelstukjes toe zodat jijzelf, jouw eigen oprechte liefdevolle mening kan vormen vanuit je hart.
3 augustus 2020
Sommige mensen maken zich zorgen dat ik aanzet tot burgerlijke ongehoorzaamheid terwijl mensen aanzetten tot samenscholingen of risicovol gedrag, het laatste is wat ik wil.
Het is mijn intentie om, zoals altijd, mensen bewust te maken.
Maar, waar ik me wel zorgen over maak is dat we blijkbaar niet meer zelf kunnen of mogen kiezen wat het juiste is om te doen.
Waar ik me wel zorgen over maak is over de manier waarop we alles slaafs volgen, zonder het in vraag te (durven) stellen.
Waar ik me wel zorgen over maak is dat we bijna geen andere mening 'mogen' hebben. Dat we niet kritisch meer ‘mogen’ denken.
Bewustzijn gaat over eigen verantwoordelijkheden opnemen en die verantwoordelijkheid wil ik ook graag opnemen.
Waar ik wel vragen bij heb, is bij maatregelen die zinloos zijn. Het heeft geen enkele zin om brand te roepen en mijn huis te beginnen blussen als er 50km verder een huis in brand staat. En toch is dat wat we moeten doen met de avondklok.
Ik neem mijn verantwoordelijkheid, door niet op reis te gaan, door niet met 200 mensen in een vliegtuig te gaan zitten.
Ik neem mijn verantwoordelijkheid door niet te gaan shoppen behalve wat noodzakelijk is en door drukbevolkte plekken te vermijden.
Ik neem mijn verantwoordelijkheid door alle maatregelen te volgen als ik werk, alles constant te ontsmetten en zelf een scherm op mijn bureau te stellen zodat we zonder masker op kunnen werken omdat ik dan ten minste je gezicht kan zien en de ander het mijne. Zodat we contact kunnen maken en de emoties tonen, al is het vanop een afstand.
Ik neem mijn verantwoordelijkheid door een masker op te zetten als ik geen 1.5m afstand kan behouden en regelmatig mijn handen te wassen en te hoesten in mijn elleboog.
Ik neem mijn verantwoordelijkheid door het geplande feestje met 10 genodigden af te zeggen en mij te houden aan mijn bubbel van 5.
Maar, ik zie niet in waarom ik niet zou mogen buitenkomen na 23u30 als ik dat op een veilige en verantwoorde manier doe. In mijn auto, alleen, van mijn oprit naar de oprit van iemand in mijn bubbel bijvoorbeeld. Dat is gewoon een beroving van mijn vrijheid en ik ben het daar niet mee eens!
Ik wil mijn verantwoordelijkheid nemen, ik wil niet klein gehouden worden door angst. Dit is niet de drama-queen in mij die spreekt, dit is de Nar die spreekt.
De Nar die het zwaarwichtige wil verdrijven en de waarheid durft te zeggen tegen de machthebbers en zo een schaduw/ het geweten is van de koning.
Ik spreek omdat ik me zorgen maak over hoe we met onze medemensen omgaan, want dat is – in de naam van de volksgezondheid – alles behalve liefdevol.
We zitten allemaal op ons eiland van de angst, bekijken de ander met argusogen en gaan er in een boogje omheen.
Als je durft de maatregelen in vraag te stellen riskeer je opmerkingen en word je aanzien als een onmens, niet begaan met z’n medemens.
Soldaten wordt geleerd dat ze nooit iemand mogen achterlaten op het slagveld, ze zullen letterlijk hun leven riskeren om dat van hun mede-soldaat te redden zodat deze niet alleen zouden sterven in de handen van de vijand.
Welke angst hebben we in de mensheid gebracht dat we het toelaten dan ouderen (en ook jonge mensen) alleen moeten sterven, in eenzaamheid.
Welke angst hebben we toegelaten dat we het “aanvaarden” dat we alleen, in eenzaamheid afscheid moeten nemen van onze geliefde overledenen zonder dat we gesteund kunnen worden door ons sociaal netwerk.
Wat een onmensen zijn we geworden dat we alleenstaanden laten vereenzamen omdat hun activiteiten niet meer doorgaan en ze zo de levensnoodzakelijke contacten missen, de psychologische gevolgen hiervan zijn volgens mij veel schadelijker dan het virus.
Die troostende knuffel die we nu al zolang niet aan elkaar hebben mogen geven, de gevolgen van de huidhonger, zijn volgens mij veel schadelijker dan het virus.
Ik spreek omdat ik vind dat ik een belangrijke boodschap heb.
Ik spreek omdat ik ervan overtuigd ben dat de angst veel gevaarlijker is en veel dodelijker is dan het virus.
Ik spreek omdat de angst je stress bezorgt en omdat stress op zijn beurt het immuunsysteem aanvalt.
Ik spreek omdat ik ervan overtuigd ben dat ik op deze manier een baken ben en zo licht en vertrouwen breng in de duisternis van angst en af-gescheidenheid.
Ik spreek omdat ik ervan overtuigd ben dat liefde de weg is, altijd.
De enige burgerlijke ongehoorzaamheid die ik wil opwekken is dat mensen terug voor zichzelf leren denken en kritische vragen ‘durven’ stellen en zo de vrijheid over hun eigen leven terugnemen.
De enige burgerlijke ongehoorzaamheid die ik wil opwekken is dat mensen de “over proportionele angst” terug durven loslaten en durven vertrouwen op hun buik, hun gezonde verstand en de liefde terug toelaten in hun hart.
Ondertussen zijn we bijna een jaar verder en ging de wereld voor een groot deel op slot.
Daardoor is de afstand tussen ons alleen maar groter geworden.
Mensen samen brengen en verbinden is waar ik blij van word.
Hen wakker maken, bewust van wie ze willen zijn en wat hun leven zin geeft, daar ligt mijn passie.Daarom ben ik gestart met verbindende wandelbabbels.
2 maal per maand gaan we op zondagmorgen op pad.
Per 2 wandel je samen en ga je in gesprek aan de hand van verdiepende vragen die je van me meekrijgt.
Deze format geeft je de ruimte om, gelijkgestemden te leren kennen, écht aandacht te hebben voor elkaar, écht te luisteren, en een diepgaand gesprek te hebben.
We eindigen in de tuin voor een verbindend kringgesprek bij een drankje en een knabbel.Alle info en de agenda vind je hier